7 landen, 4 weken

7 landen, 4 weken

Voordat we Turkije in gaan en het mooie weer gaan opzoeken willen we nog even wat vertellen over onze belevenissen sinds Bosnië. Leuk om te zien dat al een paarhonderd man de weblog bezocht heeft en de leeftijden van de bezoekers ver uiteen lopen! Dat motiveert wel om te blijven schrijven!

Na onze grensavonturen in Kroatië zijn we via Dubrovnik (Kroatië) naar Montenegro gereden. Het kustplaatsje Dubrovnik was wel erg toeristisch en commercieel, al helemaal na Bosnië, dus we zijn snel doorgereden richting Montenegro. De Baai van Kotor stond als eerst op het programma. Kotor was  erg mooi  met uitzicht vanaf een burcht op het stadje. We wisten toen nog niet dat het uitzicht nog beter ging worden. Het busje heeft een route van 25 haarspeldbochten en 950 meter stijgen overleefd waarna we prachtig uitkeken over de Baai van Kotor. Gelukkig hadden we goed weer en konden we ver kijken want dat werd kort daarna anders. We bleven hoog in de bergen en het werd steeds mistiger waardoor we heel wat mooie uitzichten hebben gemist.

Qua slapen vinden we wildkamperen toch wel erg leuk en goedkoop en zelfs in de stad gaan we af en toe wildkamperen. We hebben verteld over het wildkamperen in Ljubljana en sinds toen hebben we wildkamperen in de stad omgedoopt tot ‘een Ljubje doen’. Zo hebben we in Niksic in Montenegro een Ljubje gedaan en zelfs in Tirana werd het ons aangeraden door een hosteleigenaar, ook al noemde hij het geen Ljubje. RAAR! Het gevolg was dat we in Tirana 2 meter tegenover een bakker stonden, dus eigenlijk hadden we een soort van kampeerplek inclusief ontbijt. Toch blijft in de natuur wildkamperen wel het mooiste. We staan vaak tussen de bomen of aan een meertje. Bij lake Prespa stonden we tussen de vissersbootjes en ’s avonds kwamen de vissers langs onze bus naar hun bootjes lopen en ze verontschuldigden zich dat ze ons stoorden. Wij waren juist bang dat iemand ons kwam vertellen dat we daar niet mochten staan.

Met wildkamperen mis je wel het sociale contact en daarom was een guesthouse in het Durmitor Park in Montenegro een heel erg leuke afwisseling. Om 11 uur ’s ochtends werden we daar hartelijk welkom geheten met 2 shotjes rakija. Dat het 11 uur ’s ochtends was, was daar blijkbaar geen probleem. De eigenaren woonden zelf ook met 2 kinderen  in het huis waar wij sliepen. Hun zoon werd de volgende dag 18 en er zou dus allemaal visite komen. Toen wij de volgende dag rond 10 uur ’s ochtends weer beneden kwamen was ons ontbijt wederom 2 shotjes rakija en de guesthouse eigenaar deed zelf ook vrolijk mee. De visite voor de verjaardag kwam al langzaam binnen maar ondertussen werd er ook ontbijt voor ons neergezet, waarvan er steeds maar meer bleef komen en het zou natuurlijk onbeleefd zijn om dat af te slaan. We voelden ons toch een beetje ongemakkelijk en zijn na het heerlijke ontbijt weer op pad gegaan richting de grensovergang naar Kosovo.

Hoe de grensovergangen sinds Bosnië gaan is nogal verschillend. Soms soepel, soms wat minder soepel. Toen we Kosovo binnen reden stak iemand van de douane zijn hand uit. Wij dachten dat hij documenten wilden hebben dus pakten al de autopapieren maar hij greep naar onze claxon en toeterde met een glimlach op zijn gezicht. Dus wij gingen ook lachend de grens over. Een andere keer moesten we de bus in een garage zetten zodat ze onder de bus konden kijken en werden we globaal onderzocht maar mochten we toch vrij snel weer door. In Griekenland hebben we echter een paar uurtjes aan de grens doorgebracht. Wij werden eruit gepikt om te worden onderzocht door een drugshond. Volgens de douane omdat hij aan zijn quota van 2 per dag moest komen maar wij dachten dat het toch wel iets te maken had met 3 langharige jongens uit Nederland in een hippiebusje. De hond dacht ook daadwerkelijk iets te ruiken en daarom werd de hele bus overhoop gehaald. Uiteindelijk mochten we toch weg nadat iemand van de douane voor de tiende keer duidelijk had gemaakt dat hij niet kon begrijpen dat we zoveel geld aan zo’n busje hadden uitgegeven. Gelukkig was de grensovergang naar Bulgarije een stuk korter en leuker. We werden aan de kant gezet en de rijder moest uit de bus komen. Een man vroeg lachend ‘What is this?’ en keek nog even goed naar het busje en gebaarde lachend dat we door mochten. We zijn nu al benieuwd naar de Russische grensovergang als we Rusland nog in gaan.

Dus toch aangekomen in Kosovo en meteen naar de hoofdstad Pristina gereden. Het lijkt allemaal al een beetje oosters door de vele moskeeën en ook de bazaar leek al een beetje Turks. De producten waren erg goedkoop, zo heeft Ruben een paar schoenen voor 4 euro gekocht, ideaal. Ook de hoofdstad van Macedonië, Skopje, is een aanrader! Erg leuke stad en ook een erg mooi land met veel  natuur. In Macedonië hebben we ook een paar uur doorgebracht in de plaatselijke garage omdat de ruitenwissermotor kapot was. Ook al ging de communicatie met de monteurs erg moeizaam en begrepen we elkaar maar half hebben we het toch voor elkaar gekregen om het te laten fixen. De ruitenwissers gaan nu alleen wel de andere kant op en in rust staan ze nu dus rechtop op de vooruit, maar we konden weer verder door de regen!

Dat de communicatie niet altijd even soepel loopt is soms best grappig. In Berat in Albanië wilden we even koffie drinken in een cafeetje. We stapten op goed geluk een restaurant binnen waarvan de deur al voor ons openwaaide. Er zaten 3 mensen waarvan er eentje naar ons toe kwam lopen, bij de arm pakte en naar een tafeltje begeleidde met een lach op haar gezicht. De lichten werden toch maar even aangedaan nu er gasten waren. De koffie en thee werden gezet op een gasbrandertje waarvan wij er zelf ook een gebruiken tijdens het kamperen. Daarna werd er geprobeerd een soort van gesprek te voeren met alle woorden die daarvoor geschikt waren. De vrouw noemde Shakespeare en bleef toen maar stukken van Shakespeare opnoemen omdat wij reageerden alsof we eindelijk iets begrepen. Het was toch wel erg leuk en na een net iets te dikke fooi gingen we weer verder de weg op.

‘De weg op gaan’ is de ene keer ook een groter succes dan de andere. In het begin schreven we nog in ons aantekeningenboekje op dat we over een hele slechte weg reden maar als we dat nu teruglezen kunnen we toch niet meer herleiden welke van de vele slechte wegen dat was. Gaten in de weg, ontbrekende putdeksels en onzichtbare drempels zijn we inmiddels al een beetje gewend. De bijrijders zitten dan ook regelmatig met hun hoofd vast in het plafond. Ook hebben we ons al meerdere malen door een kudde vee heen moeten manoeuvreren omdat die midden op de weg liep of zelfs midden op een rotonde.

Door het slechte weer reizen we eigenlijk aardig snel door. Dat merkten we vooral in Albanië en Griekenland, daar zijn we heel snel doorheen gereden en we hebben die landen eigenlijk net iets te oppervlakkig bezocht. Dat geeft ons meer tijd om rustig aan te doen als we mooi weer hebben, maar dit ging ons toch wel te snel en we besloten  niet meteen door te rijden naar Turkije maar eerst nog naar Bulgarije te gaan en daar hebben we het  anders aangepakt.

Bulgarije was eigenlijk het eerste land waar we qua avontuur weer een beetje hetzelfde gevoel kregen als in Bosnië. Toen we op zoek gingen naar de eerste camping in Bulgarije was het al meteen raak. We kwamen uit op een zandweg (lees: modderweg) waarvan we betwijfelden of dat de goede route was. Tijdens het keren kwam we vast te zitten in de modder en eruit duwen lukte niet. Gelukkig kwam er binnen 1 minuut een 4x4 jeep die ons eigenlijk zonder communicatie met een sleepketting uit de modder trok. We konden verder naar een ECO camping waar een groep verbleef die permaculture cursussen volgden. De Engelsman naast ons omschreef dat als een soort landbouw voor hippies. We werden uitgenodigd om ’s avonds naar een feestje te komen van die groep. Het was in het dorp in een rond gebouw, je kon het niet missen volgens het meisje.

Dus wij ’s avonds in de richting lopen waar het meisje naartoe wees maar na een kwartier lopen zagen we nog steeds geen rond gebouw, noch iets wat op een feestje leek. We hoorden wel ergens harde Bulgaarse volksmuziek vandaan komen dus zijn we daar gaan kijken. Het geluid leidde ons een bos in en we zagen een hutje waarbij een groepje mensen bij een vuur stond. Na enige twijfel zijn we er toch maar op af gelopen en dat was een goede beslissing! De 4 mensen hadden vakantie en waren gewoon gezellig wat aan het drinken en we werden uitgenodigd om erbij te komen zitten. Er werd raki voor ons ingeschonken die 20 jaar oud was en ook was er genoeg lokale kaas en worst. Een van de meisjes zat bij een dansgroep die over de hele wereld traditionele Bulgaarse dansen opvoert. Wij wilden dat wel zien en we hebben zelf ook een Bulgaarse dans geleerd! Kortom, het was een gezellige avond en een van de mannen bood aan om ons in Plovdiv rond te leiden de volgende dag. Misschien had hij al iets te veel raki op en wist hij niet meer goed wat hij precies aanbood want de volgende dag kon hij toch niet meer, jammer!

Op ons eigen houtje hebben we toen Plovdiv maar verkend en zijn we ’s avonds leuk gaan stappen met een Amerikaan, Spaanse en Bulgaarse. Misschien vloeide de alcohol iets te rijkelijk voor onze pas ontmoette vrienden want de volgende dag gingen ze niet meer in op onze uitnodiging om mee te gaan naar een communistisch bouwwerk dat op een UFO leek (wat hun eigen aanraden was). Daar zijn we toen maar alleen naartoe gegaan en dat was ook een bijzondere ervaring! Het gebouw was door de communistische partij gebouwd als monument voor het 1300 jarige bestaan van Bulgarije. Na de val van het communisme raakte het in verval en nu is het gesloten voor het publiek. Er was nog wel een gat in de muur waar je doorheen kon klimmen, dat hadden we gehoord van onze stapvrienden in Plovdiv. Binnen was het een grote puinhoop maar je kon nog wel zien dat het er vroeger mooi was geweest. Aan de muur hingen portretten in mozaïek van Lenin en Marx en een aantal Bulgaarse helden. We hadden een mooi wildkampeerplekje onder de UFO met prachtig uitzicht.

Via de kust van de Zwarte Zee zijn we in Istanbul aangekomen waar we een paar dagen doorbrengen. De verdere route is nog niet gemaakt en kan nog van alles worden.